موزه های مجازی

موزه مجازی، مجموعه ای از تصاویر ثبت شده ی دیجیتالی، فایل های صوتی، اسناد و مدارک متنی و دیگر داده های تاریخی ، علمی یا فرهنگی بوده که از طریق رسانه های الکترونیک دسترس پذیر است.

اکثر موزه های مجازی از سوی موزه های سازمانی پشتیبانی می شوند و مستقیماً به مجموعه های آنها وابسته هستند. با این همه از طریق قابلیت های لینک دهی و چندرسانه ای بودن اطلاعات الکترونیک، به ویژه وب گسترده ی جهانی می توان منابع گوناگون دیجیتال سازی شده را از منابع گوناگون به جهت مطالعه یا لذت، به شیوه ای که تا حد زیادی توسط کاربر تعیین می شود، کنار هم قرار داد.

موزه های مجازی می توانند ابزاری قدرتمند برای مطالعه ی تطبیقی و تحقیق در مورد موضوع، مواد یا محلی خاص باشد . موزه ی مجازی، نهادی دیجیتال است که از بیشتر ویژگی های موزه های فیزیکی برخوردار بوده است و تجربه ی حس حضور در یک موزه ی حقیقی را از طریق در اختیار قراردادن محتوایی غنی، متناسب با نیاز مخاطبان و در تعامل با آنها برقرار می سازد. گرچه موزه های مجازی می توانند وابسته به مجموعه های موزهای حقیقی یا مستقل از آنها ارائه شوند، اما در هر حال باید هویت و ماهیتشان در تعریفی که شورای بین المللی موزه ها (ICOM )از موزه ارائه کرده است، قابل شناسایی و بررسی باشد.

راه اندازی موزه نیازمند دانش و تخصص است

موزه های مجازی نیز همچون موزه های حقیقی متعهد می شوند تا همواره در دسترس عموم مردم قرار گیرند و میراث ملموس و ناملموس انسان و محیطش را برای اهداف آموزشی، مطالعاتی و سرگرم کننده، گردآوری، حفاظت و نگهداری کنند؛ بر روی این میراث به مطالعه پرداخته، نتایج حاصل از آن مطالعات را به افراد انتقال داده و در نهایت آنها را در معرض نمایش قرار دهند. ذکر این نکته حائز اهمیت است که گرچه جامعه ی دانشگاهی در تعریف موزه های مجازی به اتفاق نظر نرسیده اند و از آنها با عناوین گوناگونی از جمله موزه های آنلاین، هایپر موزه ها، موزه های دیجیتال، موزه های سایبری یاد می کنند، اما آنچه همگان بر سر آن اتفاق نظر دارند این نکته است که مدیریت و راه اندازی این نوع موزه ها نیازمند دانش و تخصص جامعی از رشته های گوناگون از تاریخ هنر و باستان شناسی گرفته تا فناوری اطلاعات و مطالعات آرشیوی بوده و نباید مفهوم موزه ی مجازی را به نمایشگاه های آنلاین، تورهای مجازی و نمایش صرف میراث فرهنگی و گردشگری در بستر آنلاین تقلیل داد.